Dve legende srpske kinematografije: Živojin „Žika“ Milenković i Dušan Poček – preminuli su na isti datum, 18. marta, ali u različitim godinama. Žika Milenković nas je napustio 2008. godine, dok je Dušan Poček preminuo 2014. godine. Oba imena zauzimaju posebnu poziciju u istoriji srpske filmografije i televizije, jer su svojim talentom i karijerama ostavili dubok trag na domaćoj sceni. U tekstu koji sledi, detaljno ćemo razmotriti njihove živote, karijere, kao i saradnju koja ih je povezivala.
Zajednička saradnja na velikim projektima
Oba umetnika imala su bogat opus u kojem su često delili ekran i scene. Igrali su zajedno u brojnim filmskim i televizijskim ostvarenjima, među kojima se posebno izdvajaju serije i filmovi kao što su “Ljubav na seoski način”, “Više od igre”, “Vruć vetar”, “Kamiondžije”, “Bolji život”, “Srećni ljudi” i “Porodično blago”. Ipak, najpoznatija i najvoljenija saradnja bila je upravo u seriji “Srećni ljudi”.
U ovoj seriji, Žika Milenković je tumačio lik Tiosava Marjanovića Garca, dok je Dušan Poček igrao Iliju Pandurovića. Iako su njihovi likovi bili suprotnosti, zapravo su predstavljali najbolje prijatelje, što je dodatno pojačavalo njihov fantastičan timski rad i doprinos popularnosti ove serije. Priča o njihovoj stvarnoj prijateljstvu postala je legendarna, pa su mnogi verovali da je njihov profesionalni odnos bio baš kao onaj koji su izgradili na ekranu.
Živojin Žika Milenković: Gluma sa srcem
Živojin “Žika” Milenković rođen je 26. januara 1928. godine u Nišu. Njegova glumačka karijera započela je u Niškom narodnom pozorištu, a kasnije je postao član Beogradskog dramskog pozorišta, gde je ostao sve do penzionisanja. Pored toga, Žika je bio i profesor književnosti u Nišu, što dodatno svedoči o njegovoj svestranosti i ljubavi prema umetnosti.
Njegov opus obuhvata više od 30 filmova, 300 televizijskih emisija i 150 pozorišnih predstava. Njegove najpoznatije uloge uključuju likove kao što su Sotir u seriji “Vruć vetar”, Tiosav Marjanović Garac u “Srećnim ljudima”, Cvetko u “Ljubavi na seoski način”, načelnik Vasić u “Više od igre”, i Trajko Gavrilović u “Porodičnom blagu”. Žika je bio prepoznatljiv po svom specifičnom stilu glume, koji je kombinovao humor i emotivnu dubinu.
Nažalost, njegovi penzionerski dani nisu bili onakvi kakve je zasluživao. U nekoliko intervjua, istakao je da je dočekao penziju u siromaštvu, što ga je duboko pogodilo. Žika je pričao o tome kako su mu najlepši trenuci bili oni koje je provodio sa porodicom – ćerkom i unukom, koji su ga pazili i brinuli za njega.
Dušan Poček: Više od glumca, umetnik u duši
Dušan Poček rođen je 16. maja 1932. godine u Beogradu. Njegova glumačka karijera počela je 1960. godine, kada je dobio manju ulogu u filmu “Bolje je umeti”. Ipak, postao je prepoznatljiv ulogama koje je tumačio u popularnim televizijskim serijama kao što su “Bolji život” i “Srećni ljudi”, u kojima su likovi penzionera i bolesnika, Jezdimir Uskoković i Ilija Pandurović, ostali neizbrisivo u sećanjima gledalaca.
Poček je bio veoma talentovan i u pozorištu, gde je odigrao brojne nezaboravne uloge, naročito u Beogradskom dramskom pozorištu. Njegov najpoznatiji rad na pozorišnim daskama bio je lik Jovice Ježa u predstavi “Nikoletina Bursać”, koja je imala više od 400 izvođenja. Iako je Poček započeo studije medicine, ubrzo je shvatio da je pozorište njegov pravi poziv, što je dovelo do njegovog upisa na Akademiju za pozorišnu umetnost u Beogradu.
Dušan Poček preminuo je 18. marta 2014. godine, a sahranjen je u krugu najbliže porodice, u Beogradu, tačno šest godina nakon svog kolege, Žike. Zanimljivo je da na njegovoj sahrani nisu bili prisutni kolege, što je i bio njegov željeni način oproštaja.
Zaključak: Ostavština velikih umetnika
Iako su Živojin „Žika“ Milenković i Dušan Poček preminuli u različitim godinama, njihova umetnička ostavština i dalje živi u srcima publike. Oni nisu bili samo glumci; oni su bili bardi srpske kinematografije, koji su svojim talentom obogatili domaću kulturu. Njihova zajednička dela, poput serije “Srećni ljudi”, pokazuju kako su povezani kroz umetnost, ali i kroz stvarno prijateljstvo. Bili su inspiracija za generacije, a njihovi likovi i uloge i dalje zauzimaju posebno mesto u kolektivnoj memoriji srpskog naroda.
Ovi veliki umetnici ostavili su neizbrisiv trag na filmskoj i televizijskoj sceni, iako su završili svoje karijere u relativnoj tihosti i skromnosti. Zbog toga će ih publika uvek pamtiti i ceniti, kao dva velikana koji su zauvek promenili srpsku kinematografiju.